ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στην κινηματογραφική ταινία του Μάικλ Ράντφορντ «Ο ταχυδρόμος» [IL Postino] ο πρωταγωνιστής Μάριο Ρουοπόλο [Μάσσιμο Τροϊζι] απευθυνόμενος στον κεντρικό ήρωα, ποιητή Πάμπλο Νερούντα [Φιλίπ Νουαρέ] – που τον κατηγορεί ότι χρησιμοποίησε ένα ποίημα του σαν δικό του – του απαντά: «… η ποίηση δεν ανήκει σε κανένα, ανήκει σε όσους τη χρησιμοποιούν, σε όσους την έχουν ανάγκη».
Αυτή είναι πράγματι μία μεγάλη αλήθεια. Οι στοχασμοί και οι αγωνίες από την στιγμή που λέγονται και γράφονται, διατυπώνονται και δημοσιοποιούνται δεν μπορούν να είναι ατομική ιδιοκτησία. Είναι κοινόχρηστες αφορμές για να επεκταθεί περαιτέρω ο στοχασμός του ανθρώπου και να αποκαλυφθούν, περισσότερο, οι πτυχές του ψυχισμού.
Ταυτόχρονα όμως είναι η μισή αλήθεια. Γιατί όταν χρησιμοποιούνται κείμενα [ή αποσπάσματα] άλλων ή προγενέστερων, αυτοί πρέπει να αναφέρονται. Επειδή έτσι αποδεικνύεται – και τυπικά – η συνέχεια αλλά και η ρήξη, στη διαλεκτική πορεία της ανθρώπινης σκέψης.
Οι «Φιλοσοφικές σημειώσεις» είναι μια συγγραφική δοκιμή όπου εκκινώντας από αυτή την παραδοχή, βασίζεται σε συγκεκριμένα αποσπάσματα κειμένων. Είναι μία απόπειρα επαναπροσέγγισης κάποιων ερωτημάτων που άπτονται της ανθρωποφιλοσοφίας, θεμελιωμένη σε επιλεγμένες θέσεις, αντιθέσεις και συνθέσεις.
Μορφολογικά αρθρώνεται σε δέκα – συνεκτικές μεταξύ τους – ενότητες και κάθε επιμέρους ενότητα δομείται με βάση κάποια επιλεγμένα [μικρά ή μεγάλα] αποσπάσματα από την πολύτιμη εργογραφία κάποιων στοχαστών της φιλοσοφίας.
Το μικρό αυτό βιβλίο αφιερώνεται και σε εκείνους «που πορεύονται αναζητώντας». Κι όπως αυτή η πορεία είναι μία ατελείωτη ιστορία έτσι και τούτη η συγγραφική προσπάθεια δεν μπορεί να έχει τέλος, παραμένει ατελής και ανοικτή στα κελεύσματα του στοχασμού.
Μακάρι ο υποκειμενισμός που αναπόφευκτα διατρέχει τις σελίδες αυτού του βιβλίου σε ό,τι αφορά στις επιλογές των κειμένων, στις ερμηνείες και τις θέσεις του γράφοντος, να μη σταθεί εμπόδιο για την εκπλήρωση του στόχου που επαγγέλλεται.
Σ.Α.Γ.
